Θάλασσα, ήλιος, ένα ανοιχτό laptop και ένας πιο «slow» τρόπος ζωής. Α, και μερικά ταξίδια. Η Έρη Πανσεληνά ζει πλέον κάπως έτσι. Από το κέντρο της Αθήνας, εγκαταστάθηκε στο Πόρτο Ράφτη. Όχι και τόσο… μακριά δηλαδή. Αλλά ταυτόχρονα, σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό.
«Ήμουν πάντα ‘παιδί του κέντρου’ και προ πανδημίας δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έμενα εκτός Αθήνας» λέει η ίδια. Ωστόσο μετά την πανδημία όλα άλλαξαν, και αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη.
«Έχω βρει μεγάλη ικανοποίηση σε μικρά πράγματα, όπως το καθημερινό κολύμπι, ενώ συνεχίζω τα μπάνια μέχρι τον Δεκέμβριο, όταν ο καιρός το επιτρέπει. Τους δε καλοκαιρινούς μήνες πηγαίνω κάθε μέρα για μπάνιο στις 8.30 το πρωί και στις 9.30 είμαι πίσω για να ανοίξω το laptop μου και να ξεκινήσω να δουλεύω» εξηγεί, περιγράφοντας κάτι από την καθημερινότητα της.
Η Έρη Πανσεληνά μιλά στο It’s Possible για το πως είναι να ζεις στο Πόρτο Ράφτη, πως έχει καταφέρει να δουλεύει από εκεί με μόνο εργαλείο το laptop της, ενώ εξηγεί και το πως μπορεί κάποιος να βρει αντίστοιχες remote δουλειές.
Πως πήρατε την απόφαση να εγκατασταθείτε μόνιμα στο Πόρτο Ράφτη;
Ήμουν πάντα «παιδί του κέντρου» και προ πανδημίας δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έμενα εκτός Αθήνας. Είχα έντονη καθημερινότητα και πλούσια κοινωνική ζωή, με δουλειά, πολλές δραστηριότητες, χόμπι αλλά και συχνές εξόδους.
Με την πανδημία, όταν όλα πάγωσαν και οι δραστηριότητες σταμάτησαν, άρχισα, οπως οι περισσότεροι, να εκτιμώ τις απλές, καθημερινές απολαύσεις. Άρχισα να μην έχω πλέον ανάγκη για συνεχή κοινωνικοποίηση και κατάλαβα ότι μπορούσα να περάσω καλά χωρίς να είμαι διαρκώς απασχολημένη.
Επίσης η εταιρεία τεχνολογίας στην οποία εργάζομαι εφάρμοσε το 2020 μοντέλο πλήρους τηλεργασίας, κάτι που ξαφνικά (για πρώτη φορά στη ζωή μου) μού επέτρεψε να δουλεύω από όπου ήθελα. Βλέποντας και τα ενοίκια στην Αθήνα να γίνονται απαγορευτικά, η ιδέα ωρίμασε μέσα μου και πήρα τελικά το 2023 την απόφαση να μείνω στο εξοχικό μου στο Πόρτο Ράφτη.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει το Πόρτο Ράφτη το καλοκαίρι. Αλλά τι γίνεται εκεί τον χειμώνα;
Είναι η πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν. Είχα κι εγώ μια μικρή ανησυχία για το πώς θα είναι εδώ τους χειμερινούς μήνες, αλλά πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι τον χειμώνα είναι ακόμα καλύτερα! Λιγότερος κόσμος, απουσία ηχορρύπανσης, πας παντού μέσα σε 5 λεπτά και δεν ψάχνεις για παρκάρισμα, άδειες παραλίες και ευτυχώς τα περισσότερα καταστήματα παραμένουν ανοιχτά όλο τον χρόνο.
Σίγουρα η κοινωνική ζωή μου είναι περιορισμένη σε σύγκριση με το κέντρο της Αθήνας, αλλά έχω υιοθετήσει πλέον έναν «slow» τρόπο ζωής. Έχω βρει μεγάλη ικανοποίηση σε μικρά πράγματα, όπως το καθημερινό κολύμπι, ενώ συνεχίζω τα μπάνια μέχρι τον Δεκέμβριο, όταν ο καιρός το επιτρέπει. Τους δε καλοκαιρινούς μήνες πηγαίνω κάθε μέρα για μπάνιο στις 8.30 το πρωί και στις 9.30 είμαι πίσω για να ανοίξω το laptop μου και να ξεκινήσω να δουλεύω. Αυτή η καθημερινή “ρουτίνα” στη θάλασσα με γεμίζει με ενέργεια για το υπόλοιπο της ημέρας και απολαμβάνω περισσότερο και τη δουλειά.
Επίσης, ενώ στην Αθήνα δεν είχα ποτέ κατοικίδιο ούτε καμία επαφή με ζώα, η μετακόμισή μου στην εξοχή “ξεκλείδωσε” και αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Αρχισα να φροντίζω αδέσποτες γατούλες και η φροντίδα αυτή και η “παρέα” μαζί τους έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Διαπίστωσα σε πολλά επίπεδα ότι η ζωή μακριά από την πόλη σε βάζει σε ένα τελείως διαφορετικό mood. Αλλάζουν οι προτεραιότητες σου και όσα εκτιμάς.
Ποιες είναι οι remote επαγγελματικές δραστηριότητες σας αυτή τη στιγμή
Εργάζομαι στην εταιρεία τεχνολογίας Epignosis και το αντικείμενό μου είναι οι δημόσιες σχέσεις και η επικοινωνία, εστιάζοντας στην αγορά της Αμερικής. Ενώ ήμασταν 100% remote, από πέρυσι εργαζόμαστε με ένα υβριδικό μοντέλο κι εγώ δουλεύω τέσσερις μέρες από το σπίτι και μία από το γραφείο, που βρίσκεται στην Ομόνοια. Περίπου μια φορά τον μήνα πηγαίνω και σε διάφορα events ή συνέδρια για τις ανάγκες της εργασίας μου. Για μένα αυτή είναι η τελεία ισορροπία γιατί συνδυάζω την ευελιξία στην καθημερινότητά μου με την κοινωνικοποίηση με συναδέλφους, που πραγματικά απολαμβάνω.
Παράλληλα, εδώ και δύο χρόνια ασχολούμαι με τη δημιουργία περιεχομένου με θέμα τα ταξίδια. Γυρίζω όλο τον κόσμο από πολύ μικρή ηλικία (από την εποχή που δεν είχαμε ούτε GPS ούτε smartphones!) και πλέον έχω χτίσει μια κοινότητα συνολικά 55.000 ατόμων στα social media (θα με βρείτε ως @erifullmoon ή “Eri who travels”). Εκεί μοιράζομαι τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και προσπαθώ να αναπτύξω συνεργασίες με ξενοδοχεία, εστιατόρια και άλλες επιχειρήσεις, ώστε να μπορώ να χρηματοδοτώ τα επόμενα ταξίδια μου.
Έτσι, έχω θέσει και έναν νέο στόχο ζωή: η ηλικία μου να μην ξεπεράσει ποτέ τις χώρες τις οποίες έχω επισκεφθεί (είμαι 39 ετών και οι χώρες 45)!
Πως μπορεί να βρει κάποιος τέτοιες remote θέσεις;
Βλέπω ότι όλο και περισσότερες εταιρείες, ιδιαίτερα στον χώρο της τεχνολογίας, υιοθετούν το υβριδικό ή remote μοντέλο. Όποιος ενδιαφέρεται να βρει τέτοιες θέσεις μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αντίστοιχα φίλτρα στο LinkedIn ή να αναζητήσει θέσεις σε sites που αναρτούν αγγελίες μόνο για remote εργασία.
Για όσους μιλούν καλά αγγλικά ή άλλη ξένη γλώσσα και έχουν εργασιακή εμπειρία σε διεθνείς εταιρείες, είναι ακόμα καλύτερο να αναζητήσουν μια remote θέση σε εταιρείες του εξωτερικού που απασχολούν remote υπαλλήλους. Στις εταιρείες του εξωτερικού οι απολαβές είναι πολύ καλύτερες.
Ως remote worker έχετε την ευκαιρία να κάνετε και ταξίδια. Πως λειτουργεί αυτό;
Είναι πραγματικά απελευθερωτικό να ξέρεις ότι η δουλειά σου σού επιτρέπει να εργαστείς από οπουδήποτε. Αν έχεις λάπτοπ και σύνδεση στο ίντερνετ μπορείς άνετα να συνδυάσεις την εργασία με εκδρομές και αλλαγή παραστάσεων.
Πριν τη μετακόμισή μου στο Πόρτο Ράφτη είχα εργαστεί ολόκληρες εβδομάδες remotely από το εξοχικό μιας συναδέλφου στη Μονεμβασιά, από ένα οικογενειακό σπίτι στα Χανιά και από πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας.
Επειδή όμως πλέον μένω σε ένα εξοχικό μέρος και απολαμβάνω τη θάλασσα καθημερινά, δεν έχω την ίδια ανάγκη για “workation” όπως οι Αθηναίοι συνάδελφοί μου. Παρ’ όλα αυτά, όταν κάνω μια εκδρομή και θέλω να μείνω 2-3 μέρες παραπάνω, έχω τη δυνατότητα να παρατείνω τη διαμονή μου και να συνδυάσω τη δουλειά με το ταξίδι.
Τώρα που έχετε δει και τα δύο μοντέλα εργασίας, θα επιστρέφατε στο μοντέλο του γραφείου full- time;
Κατηγορηματικά όχι. Μου αρέσει το remote ή το υβριδικό μοντέλο με το πολύ δύο ημέρες στο γραφείο την εβδομάδα. Δεν θα γύριζα ποτέ σε 100% in-office θέση.
Θεωρώ εντελώς ξεπερασμένο το μοντέλο 9-5, πέντε μέρες την εβδομάδα. Δεν είναι ούτε υγιές, ούτε ωφέλιμο για τους εργαζομένους, ούτε καν για τις ίδιες τις εταιρείες.
Για μένα, η ευελιξία που σου προσφέρει η τηλεργασία είναι το σημαντικότερο benefit σε μια δουλειά και πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα είναι το αυτονόητο για τις περισσότερες θέσεις γραφείου.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ευελιξία ως προς τον χώρο αλλά και στην ευελιξία ως προς το ωράριο. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να είναι αποδοτικός σε ένα αυστηρό πλαίσιο 8 ωρών που έχουν αυθαίρετα οριστεί. Πρέπει οι χρόνοι εργασίας να προσαρμόζονται σε κάποιο βαθμό στο πότε και πώς αποδίδει καθένας από εμάς αλλά και στις προσωπικές και οικογενειακές μας υποχρεώσεις. Το δικό μου παράδειγμα: κάποιες ημέρες μπορεί να εργαστώ για μερικές ώρες πολύ νωρίς το πρωί, από τις 7 μέχρι τις 11, να κάνω ένα μεγάλο διάλειμμα να ξεκουραστώ ή να γυμναστώ, και να “ξαναπιάσω” τη δουλειά το απόγευμα για να κάνω calls με συνεργάτες στην Αμερική. H ευελιξία αυτή διευκολύνει εμένα αλλά ταυτόχρονα με κάνει πιο παραγωγική και σε θέση να συνεργαστώ και με άλλα time zones.
Επιπλέον, βλέπουμε πολλές εταιρείες να μιλούν για συμπερίληψη ενώ την ίδια ώρα υποχρεώνουν τους ανθρώπους τους να πηγαίνουν κάθε μέρα στο γραφείο. Για μένα η τηλεργασία είναι η μόνη συμπεριληπτική εργασία. Κι αυτό γιατί δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να συνδυάζουν την καριέρα τους με τις ιδιαίτερες ανάγκες τους: γονείς που πρέπει να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο, άτομα με αναπηρία που έχουν δυσκολία στις μετακινήσεις, ασθενείς με χρόνια νοσήματα που έχουν θεραπείες και ιατρικά ραντεβού μέσα στη μέρα, αλλά και neurodivergent άτομα που δεν αποδίδουν το ίδιο σε ένα παραδοσιακό περιβάλλον γραφείου.
Του χρόνου κλείνουν 100 χρόνια από όταν ο Henry Ford καθιέρωσε το μοντέλο 9-5, πέντε μέρες την εβδομάδα στην αυτοκινητοβιομηχανία του. Ο Ford είχε διαπιστώσει ότι η παραγωγικότητα δεν αυξάνεται μετά τις 8 ώρες εργασίας και προχώρησε στο “επαναστατικό” αυτό μέτρο για να δώσει περισσότερο ελεύθερο χρόνο και work-life balance στους εργαζομένους, κάτι που τελικά θα τους έκανε πιο παραγωγικούς. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για τη νέα μεγάλη “επανάσταση” στην εργασία που πρέπει να γίνει πιο συμπεριληπτική και να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες μας και στον νέο τρόπο ζωής μας.
Πηγή: itspossible.gr